Sana nasıl destek olmalıyım?
Yapmak istediklerin var biliyorum. Zorlanıyorsun aldığın kararlarda, zaten hiç bir kararı uygulamak kolay olmadı desene...
Hep bir olmam ve yapmam gerekenler zinciri... Anlaşılamamalar, destek beklemeler...
Yalnızlar, yalnızlıklar... Durup bir düşününce neden koştuğunu anlamlandıramamalar...
Sahi neden koşuyorsun?  Nereye yetişiyorsun? Hayata mı?
Eskisi gibi vaatler vererek hayata, kendini değişime ikna edemiyorsun.
Sana her seferinde bunu yapınca ne olacak dediğimde; kekeleyerek ikna etmeye çalışıyorsun beni, nafile...
Yine de istiyorsun işte yapılacakları yapmayı, değişecekleri değiştirmeyi, gidileceklerden gitmeyi...
Aslına bakarsan beni ikna etmeye gerek yok. Ne için yapmak istediğini bilmiyorum.
Yaptığında ne olacak, bunu da yapınca başka neleri yapmak isteyeceksin bilmiyorum... Kesin isteyeceksin ama biliyorum...

Yine de sadece sen istediğin için yanındayım. Sonucunda kazanacaklarım için değil... Sadece yüzlerce insanın hiçbir kazanç gütmeden yanında olduktan sonra en sonunda ve en başta olması gerektiği gibi yanındayım...
Acele etme ve nasıl ki ben seni anlıyorsam sen de beni anla.
Bazen "Olmuyor işte" desem de, "Yapamıyorsun!" diye kızsam da ;
Kaygılarımı, yetersizlikten endişemi, ara ara anlamsız bulmamı anla…
Binlerce insanın geçmişine bakıp acılar çekmiş diyerek anladığın, sustuğun, tahammül ettiğin gibi beni de anla...

Acındırmıyorum sana kendimi, yaşadıklarımın arkasına sığınmıyorum...
Bazen sana sağlıklı ve gerçekçi duygular yaşatamıyorum. Sen bunu yapamadın, yapamazsın diyorum.
Yapamadın diyorum çünkü çocukluğumda buna inandırıldım... Yapamazsın diyorum çünkü yapacağından emin ol, hayal kırıklığına uğrayıp çocukluk yaramı kanatma istiyorum... Acıdı canım tüm çocukluğumda çocuk olduğumdan habersiz eksik olduklarımla.
Görüyorum ki artık seni korumaya çalışan bir ebeveyn gibi sana zarar veriyorum...

Kabul et beni,  daha önce kabul ettiğin binlerce insan gibi...
Affet demiyorum, bu zor ve zahmetli…
Her hatamda yeniden affından yardım almak gibi.
Sadece kabul et hayatı ettiğin gibi.

Konuyu uzattım farkındayım, oysa sadece sana destek olmak istediğimi söyleyecektim.
Dedim ya kaygılıyım işte, sana destek olurken kendimden kaygılıyım…
Yapmanı isterken tutamayıp dilimi, seni gittiğin yoldan döndürmekten kaygılıyım. İşte bundan istiyorum beni tanı.    Ne ve kim olduğumu bil...
Eğer bir karar alırsan, değişim için, kendin için… Ben senin için ümitleniyor, yanında oluyorum. Bu değişim olmadığında kızıyorum sana yine yapamadın diyorum. Belki babamız ya da annemiz gibi ...
Ben de kızıyorum kendime... Bilmiyorum ki başka bir dil, başka bir söylem. Bana çocukluğumda bunu öğrettiler, buna inandırdılar, bense aynı türküyü okuyup duruyorum...

Kabul edebilir misin bilmiyorum, değişebilir miyiz bilmiyorum...
Sadece uyumlanabiliriz inanıyorum ve denemek istiyorum...
Hadi tut elimi…
Gülme çocukça veya ahmakça değil, istemce.

Sadece biraz yürüyelim...